بی تردید همه می دانیم خشونت طلبان، جدایی طلبان و تندروها در بیرون مرزها، در پی به دست آوردن پایگاه و فریب و جذب جوانان در داخل ایران و به ویژه سیستان و بلوچستان هستند تا به اعمال شرورانه خویش ادامه دهند. بی گمان هر کسی که به قوانین و تمامیت ارضی ایران پایبند است اقدامات تروریستی گروهک ها را تایید نمی کنند همانطور که در همان لحظات اولیه ، بسیاری آنرا محکوم کردند.
در چنین شرایطی می طلبد تا ریش سفیدان، بزرگان طوایف و آنهایی که بین مردم شهرت دارند بیش از گذشته در راستای وحدت در استان گام بردارند.
متاسفانه در این میان یک گروهی که در اقلیت اند با بهره گیری از احساسات مذهبی دو قوم بزرگ سیستانی و بلوچ و با هدف به دست آوردن قدرت و ثروت به آنها نزدیک شده و به جای وحدت درصدد برجسته کردن اختلافات بر می آیند.
وحدت بین بلوچ و سیستانی ریشه ای کهن دارد و به قبل از اینکه بلوچستان و سیستان (و بعدها چابهار) تحت لوای استان سیستان و بلوچستان به مرکزیت سیاسی و اداری زاهدان باز می گردد. متاسفانه برخی افراد تندرو در دهه های گذشته با روی آوردن به خشونت و ایجاد فضای رعب و وحشت در استان به عده ای فرصت طلب داخلی فرصت دادند تا با نزدیک شدن به دو قوم بزرگ ساکن استان، ماجرایی که از خارج کشور و توسط سرویس های امنیتی بیگانه هدایت میشد را به داخل ارتباط دهند و به جای وحدت و همدلی بر طبل نقاق کوبیدند و به گسترش اختلافات دامن زدند. هدف از این یادداشت متهم کردن قومیت خاصی نیست و هر کس که به دلیل نفع شخصی و گروهی به اختلاف بین سیستانی و بلوچ دامن زنند در این دسته می گنجد.
اشتراکات فرهنگی میان سیستانی ها و بلوچ ها بیشتر از تفاوت هاست. این عده با تاکید بر تفاوت ها، درصدد فاصله انداختن و برجسته کردن تفاوت ها بر می آیند، زمینه را برای رشد خود فراهم می کنند. کافی ست یک نگاه اجمالی به سرمایه گذاری های چند دهه اخیر در استان و به ویژه زاهدان، ایرانشهر و چابهار بیندازیم. افراد غیر بومی بدون آنکه سرمایه ای به استان بیاورند با گرفتن وام و زمین از سهم استان به ایجاد کارخانه ها و صنایع پولساز روی آورده و به سودهای هنگفتی رسیده اند در حالیکه بومیان منطقه از این موهبت محروم بوده اند.
علی ایحال در این شرایط ضرورت دارد ریش سفیدان و چهره های شناخته شده و تاثیرگذار دو قوم بزرگ سیستانی و بلوچ ، بیش از گذشته بر اشتراکات میان خود اهتمام ورزیده و نگذاریم آنهایی که هیچ علقه عاطفی به این استان ندارند میان ما اختلاف افکنند. در شرایط سخت آنانی که ریشه در این منطقه ندارند به زادگاه خود باز می گردند اما سیستانی و بلوچ میمانند تا سرزمین مادری خود را بسازند. توسعه پایدار در استان اتفاق نمی افتد مگر وحدت و همدلی مردم استان، بسان سال های نه چندان دور در جای جای استان و در روابط کاری و مردم‌داری، به همان سبک و سیاق گذشته رواج یابد. خوشبختانه اکثریت جامعه استان ، لزوم این وحدت را درک می کنند اما شوربختانه جوانانی هستند که تحت تاثیر تبلیغات سوء در فضای مجازی و بعضاً جلسات خصوصی، به اشتباه انگشت اشاره را به سوی قوم مقابل دراز می کنند در حالیکه واقعیت امر این نیست و این القائات بدخواهان و فرصت طلبان است.
علی رخشانی
