در گوشه‌وکنار فضای مجازی، زمزمه‌هایی درباره رفتن منصور بیجار شنیده می‌شود، در حالی‌که بسیاری از وعده‌ های دولت چهاردهم و استانداری، بر زمین مانده‌اند. ماجرا از آن‌جا آغاز شد که رئیس‌جمهور پزشکیان، در همان آغاز روی کارآمدن وعده عزل مدیران غیرتخصصی را سر داد، مدیرانی که از دستگاه‌های دیگر آمده و جای خود را در ساختار اداری باز کرده بودند. منصور بیجار نیز هنگام تصدی استانداری، بر این وعده‌ها افزود و برای مدیران ناکارآمد ضرب‌الاجل تعیین کرد. او به آن‌ها فرصتی محدود داد تا برنامه‌های خود را به استانداری ارائه کنند و چند ماهی برای اجرا مهلت داده شد.

در جغرافیای سیاسی ایران معاصر، زاهدان به مثابه آینه‌ای تمام‌نما، تصویر پیچیده‌ای از تعامل قدرت دینی و مدیریت شهری را بازتاب می‌دهد. این شهر که در گوشه‌ای از سرزمین، میان کویرهای سوزان و مرزهای پرماجرا جای گرفته، امروز نه تنها با چالش‌های اقلیمی و جغرافیایی دست به گریبان است، بلکه در دام ساختاری گرفتار آمده که ۶ دوره متوالی، سرنوشت مدیریت شهری‌اش را پیش از آنکه صندوق‌های رأی بسته شوند، رقم زده است.

مدیریت شهری زاهدان در دورانی حساس به سر می‌برد. آنچه امروز در قالب ناکارآمدی‌های روزمره خود را نشان می‌دهد، برآیند فرآیندی پیچیده از تحولات ساختاری است که بنیان‌های مدیریت دموکراتیک شهر را متزلزل ساخته است. این تحلیل بر آن است تا با رویکردی علمی و مبتنی بر شواهد، ریشه‌های این بحران را در لایه‌های عمیق‌تر جستجو کند و راه‌های برون‌رفت را ترسیم نماید.

تأخیر یک‌ساله در برگزاری انتخابات شوراهای محلی، که در پی تقدم زمانی انتخابات ریاست‌جمهوری رخ نموده، بیش از یک وقفه اداری ساده، مجالی تاریخی برای تأمل عمیق در ماهیت و کارآمدی نهادهای دموکراتیک محلی گشوده است. این فسحت زمانی، همچون استراحتگاهی در مسیر طولانی تکامل سیاسی جوامع، فرصتی بی‌بدیل برای بازنگری در بنیان‌های نظری و عملی مشارکت شهروندی و حکمرانی مدنی پیش روی ما قرار داده است. در این بستر، که هیچ قانون مکتوبی هنوز مشروعیت رسمی به این تأخیر نبخشیده، طیف‌های متنوع اجتماعی و سیاسی ناگزیرند خود را برای آزمونی جدی در عرصه کسب قدرت محلی آماده سازند.

بازگشت مولوی عبدالحمید و هوادران وی به آغوش نظام از جهات بسیاری باعث شادمانی ست و این بازگشت را به ایشان و هوادارانش تبریک عرض می کنم، اما جا دارد برخی نگرانی های جامعه شهری به اطلاع امام جمعه محترم مسجد مکی برسد تا شاید در خصوص رفع موانع توسعه شهری زاهدان چاره اندیشی کرده و بیش از این نام مسجد مکی به عنوان یک مکان مقدس و قابل احترام با سو مدیریت شهری و انتصابات شبانه پیوند نخورد.

توهین به مسجد مکی و مولوی عبدالحمید پس از واقعه جمعه تلخ زاهدان وارد ابعاد تازه ای شد و برخی سیاسیون تندرو با الفاظ ناپسند فضای جامعه را ملتهب می‌ساختند. این بار یک مداح با تکرار همان القاب و الفاظ به صورت روزه خوانی، موج نفرت را در سیستان و بلوچستان نسبت به خود برانگیخته کرده است.

در ابتدا لازم می بینم توضیحاتی در باره گلایه برخی دوستان در قبال یادداشت (مولوی عبدالحمید مانع مداخله نزدیکانش در امور شهرداری شود) بدهم. من به جایگاه و اهمیت جناب مولوی عبدالحمید در میان قوم بلوچ و سایر اقوام آگاه بوده و به عنوان یک رهبر مذهبی برای وی احترام زیادی قائل هستم، اما حضور مسجد مکی به عنوان یک مکان مذهبی و مقدس در امر انتخابات را نمی پسندم و بر این باورم حداقل این مداخله در انتخابات شورای شهر برای زاهدان دستاوردهای منفی داشته و از مذهب برای سیاست هزینه شده است.

یک خبر غم انگیز و فاجعه بار در فضای مجازی (پیج تخصصی نقد شورا و شهرداری) منتشر شد که خبر از یک مهمانی شبانه و نشست سه عضو شورای اسلامی شهر زاهدان، شهردار و حافظ اسماعیل چهره شناخته شده و پرحاشیه عضو خانواده مولوی عبدالحمید می داد. این پیج مدعی شده بود در یک میهمانی شام ع.ی به عنوان رئیس سازمان عمرانی و بازآفرینی شهری به شهردار تحمیل شده است و علیرغم مخالفت برخی اعضای شورا، حافظ اسماعیل بر انتصاب وی تاکید می ورزد.

مولوی عبدالحمید همچنین به اهمیت حضور نیروهای بومی در تأمین امنیت استان اشاره کرد و گفت: برای تضمین امنیت سیستان و بلوچستان و جلوگیری از مشکلات، لازم است که در نیروهای امنیتی از افراد بومی نیز استفاده شود.

این روزها گزینه های مختلفی برای تصدی کرسی استانداری سیستان و بلوچستان مطرح می شوند که یکی از آن‌ها معاون بومی استاندار دولت سیزدهم است. اینکه دولت چهاردهم یک گزینه بومی را هم در میان طیف مختلف غیر بومی ها مورد توجه قرار داده، شایان تقدیر است، اما چرا این گزینه مناسب این کرسی نیست.