این روزها با افرایش شکایت مدیران و نمایندگان سیستان از اهالی رسانه و مطالبه گران، بیم آن می رود این نحوه به سایر دستگاه‌های دولتی و نمایندگان مجلس تسری یافته و امنیت روانی اهالی رسانه را به هم بریزد. طبیعتاً اهالی رسانه و فعالان فضای مجازی نسبت به آن‌چه می‌نويسند می‌بایست پاسخگو باشند، اما وقتی مدیر و نماینده اساس را بر سکوت و عدم پاسخگویی می گذارند چاره ای جز نقدهای یک‌طرفه و ریسک افزایش اشتباه باقی نمی‌ماند.

جنوب آسيا که براي تماميت ارضي و يکپارچگي کشورمان اهميت حياتي دارد، شامل دو کشور همسايه بلافصل يعني پاکستان و افغانستان و همچنين دو کشور بزرگ همسايه با واسطه، چين و هند مي‌شود. هر يک از اين کشورها جايگاه خاص خود را دارند.

«ایران» واژۀ مقدسی است که همواره شور می‌آفریند و به دل‌های مشتاقانش گرما می‌بخشد. «ایرانیت» برآیند هویت های بومی جای جای کشور ما و حتی حاصل جمع فرهنگ های گوناگون حوزۀ تمدنی ایران است؛ حوزۀ گسترده‌ای که بسیار فراتر از مرزهای سیاسی کنونی کشور ماست. مردمان فراوانی در درازای سده های متمادی با اندیشه و پشتکاری ستودنی هویت چهل تکۀ ایرانی را شکل داده‌اند و همچون قالی زیبا و چشم نوازی، این میراث گرانسنگ را سرشار از شکوه، تنوع و در عین حال انسجام و همسازگری کرده‌اند.

این روزها نام هایی برای مدیرعاملی و رییس هیات مدیره شرکت گاز سیستان و بلوچستان مطرح می‌شود که تمامی متعلق به همسایه شمالی ست. علت این همه علاقه خراسان جنوبی ها به حضور بر  کرسی های شرکت گاز استان چیست؟ چرا نباید این کرسی ها برای بلند مدت در اختیار بومی های استان باشد؟ 

سعید اوحدی، معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان بنیاد شهید و امور ایثارگران کشور در سفر استانی خود به سیستان و بلوچستان مبادرت به افتتاح چند طرح کرد و چندین نوید به جامعه ایثارگری داد که در صورت تحقق می‌توان روزهای خوبی را برای این قشر نیازمند به خدمات، پیش بینی کرد. در این یادداشت به امید حل مشکلات ایثارگران به بررسی دستاوردهای این سفر می پردازیم.

تغییر اقلیم، مهار و انحراف رودخانه های تغذیه کننده، حفر چاههای زیاد، توسعه کشاورزی و صنعت، آلودگی آبها، تجاوز به حریم تالابها و... از جمله عوامل وضعیت بغرنج فعلی تالابها بعنوان غنی ترین اکوسیستم های کشور به شمار می روند. بطوریکه خشک شدن بخش های زیادی از این پهنه های آبی خسارات زیادی را متوجه زیستمندان و جوامع دور و نزدیک کرده است.

این روزها سفر عراقچی وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران به افغانستان تحت حاکمیت امارت اسلامی طالبان، بار دیگر موضوع حق آبه سیستان بر اساس معاهده ۱۳۵۱ را بر سر زبان ها انداخته است و یک سوال مهم را به ذهن متبادر می سازد که آیا پایبند کردن افغان‌ها به معاهده راه حل دیپلماتیک دارد؟

سرانجام آقاي عراقچي وزير خارجه کشورمان عليرغم هشدارهاي صاحبنظران، به کابل رفت. معمولاً سفر وزير خارجه تجلي يک رابطه عالي بين دو کشور و دولت محسوب مي‌گردد که مي‌تواند مقدمه ساز سفر رئيس دولت يا رئيس کشور نيز باشد. گرچه همسايگان در اولويت سياست خارجي قرار دارند و بايد روابط با آنها‌را تعميق بخشيد و در جهت ترفيع و تعالي آن منتهاي کوشش را کرد ولي سؤال اين است که آيا اين سفر به کشوري که خود ايران نيز حکومت آن‌را به رسميت نشناخته و حتي سفير نيز با آن ‌مبادله نکرده و تنها براي رعايت ظاهر عنوان رئيس نمايندگي خود به جاي سفير، سرپرست اعلام کرده در حدي است که شاهد سفر وزير خارجه به آن باشيم؟

با اينکه در سه سال و نيم سلطه گروه تروريستي – تکفيري طالبان بر افغانستان، تلاش‌هائي که عده‌اي اعم از دولتي‌ها و غيردولتي‌ها براي تطهير اين گروه به عمل آوردند نشان داد مسير کاملاً اشتباه و پرزياني طي شده است، حالا خبر رسيده وزير خارجه ايران قرار است به‌زودي عازم کابل شود! از طرف ديگر همزماني اين سفر با درخواست دادستان ارشد دادگاه کيفري بين‌المللي براي بازداشت رهبر طالبان، موضوع را بشدت پيچيده کرده است.

بزرگترین معضل سیستان و بلوچستان در چند دهه اخیر مدیران ناکارآمد و وسط بازی هستند که به جای فراگیری علم مدیریت و بالا بردن سطح دانش و توانایی های خویش، در تغییر نگرش سیاسی و پوشیدن لباس جریان رقیب خبره شده اند. برای درک واضح این آسیب سیاسی، کافی ست یک نگاه به ایام انتخابات ادوار مختلف بیندازیم.