مادامی که علل ناکامی آسیب شناسی نشود، احتمال به خطا رفتن چند باره وجود دارد. همان دلایلی که باعث شد دولت های قبلی در تحقق برنامه ها و توسعه پایدار استان موفق نباشند، همان ها می‌تواند باعث ناکامی دولت سیزدهم در رسیدن بدان شود. با واکاوی علل ناکارامدی و تحقق مصوبه ها در دولت های گذشته می‌توان از فرصت های به وجود آمده بهره حداکثری برد. آیا با دادن اختیارات و بودجه به استاندار، مشکلات حل می‌شود و استان در مسیر توسعه قرار می گیرد یا علاوه بر آن نیاز چیزهای مهمتری نیز هست؟ بی شک استاندار با داشتن اختیارات ویژه و حضور در جلسات هیات وزیران و ارتباط مستقیم با وزیران امکانات بیشتری برای ایجاد تغییر دارد.
دو دلیل مهم در عدم تحقق مصوبات سفر رهبر به استان دخیل بوده اند که سایر دلایل زیر مجموعه آن‌ها قرار می گیرند.
اول نیروی انسانی ناکارآمد و دوم ساختار اداری ناکارآمد و غیر پاسخگو.
امروز همان مدیرانی که عامل وضع موجود در استان هستند و عملکرد ضعیف آن‌ها باعث شده مصوبات سفر رهبری و حتی مصوبات قبل و بعد این سفر اجرایی نشود و یا به صورت غیر استاندارد و با عدم آینده نگری اجرا شود، هنوز بر پست های کلیدی استان تکیه زده اند. اگر این نسل توان حل مشکلات را داشت که کار به اینجا نمی کشید که رهبری از تنبلی دولت ها سخن به میان آورد. برای حل بحران ابتدا میبایست بحران شناسایی شود و بعد برای علاج آن نسخه پیچید. اکنون حضور این مدیران، خود عاملی بزرگ بر سر راه توسعه است. چگونه این مدیران می خواهند با اشتباهات گذشته روبه رو شده و درصدد حل آن برآیند؟ اگر توان برنامه ریزی، نظارت بر اجرا و اینده نگری داشتند که کار به اینجا نمی رسید که نارضایتی رهبری رقم خورد.
برای تغییر نیاز است نسل جدید که سیر پیشرفت را بدون رابطه و بر اساس توانمندی طی کرده شناسایی شده و به کار گرفته شوند. بسیاری از مدیران غیرپاسخگو به با حمایت مراکز قدرت بر کرسی ها تکیه زده اند. فرمانداران، بخشداران و معاونت های استانداران و فرمانداران بازوهای اجرایی استاندار در سطح مناطق هستند، برخی از آن‌ها با حمایت های نمایندگان مسوولیت گرفته اند. سابقه اجرایی ندارند و ارزیابی عملکردشان نشان می دهد هیچ درک مناسبی از توسعه ندارند. وقتی بازوی اجرایی استاندار در هر بخشی از توان لازم بی بهره باشد، زمینه تکرار تاریخ مهیا می‌شود.
در بحث ساختار اداری ناکارآمد اوضاع از این هم سخت تر است. سیستان و بلوچستان برای دهه های متمادی میدان رقابت مراکز قدرت برای سهم خواهی بوده است. نتیجه این رقابت ها حضور مدیریت طایفه ای، مذهبی، قومی و جناحی بر بسیاری از ادارات به خصوص شهرستان ها بوده و هر اداره به جای استخدام و پرورش نیروی انسانی نخبه، افراد وابسته به مرکز حامی قدرت خود را بر سرکار آورده است. وقتی هر مرکز قدرت یا طایفه در نهادهای مختلف مهره چینی کرده اند و به جای تحقق عدالت و حاکمیت قانون، منافع دیگری را پی می گیرند اصلاح این ساختار اداری برای استاندار هزینه بر است و موجی از فشارها و انتقادات غیرواقعی، علیه او راه می افتد. آیا استاندار آمادگی آن‌را دارد به بهای توسعه استان در معرض این فشارها قرار گیرد؟
شاید مواردی که در این یادداشت به عنوان دلایل عقب ماندگی استان آمده هم برای استاندار ملموس نباشد و هم باعث رنجش خاطر وی و سایرین شود، اما واقعیت تلخ استان سیستان و بلوچستان است. برای اصحاب رسانه و مردمی که با مدیران و ساختار بیمار اداری استان سرکار داشته اند این موضوع قابل درک و برای جلب مشارکت مردمی اصلاحش ضروری ست.
گفت و گوی خصوصی استاندار با مردم و اصحاب رسانه ای که در پی کسب قدرت نیستند و دلیلی بر مجیزگویی غیرواقعی برای به دست آوردن دل ها ندارند، او را بیش از گذشته نسبت به ساختار اداری و مدیریتی استان آگاه کرده تا پس از به دست آوردن اختیارات ویژه و اختصاص بودجه ها، بدون فرصت سوزی و دوری از تنبلی مدنظر رهبری، برای ایجاد زیرساخت های توسعه اقدام کند.
بودجه و اختیارات لازمه توسعه است، اما کافی نیست. استان در گذشته بودجه داشته اما به توسعه نسبی هم نینجامیده است. برای توسعه لازم است ذهنیت ها عوض شود. عوامل ناکارآمدی شناسایی و رفع شود.
