نقدی بر چگونگی انتخاب روسای هیات های ورزشی
نقدی بر چگونگی انتخاب روسای هیات های ورزشی
در چند سال گذشته نقد به اداره کل ورزش و جوانان بالا گرفته و ورزشکارانی که میبایست در میدان های ورزشی در کسوت مربی و ورزشکار به ارتقای ورزش استان یاری رسانند به جمع مطالبه گران پیوسته و ورزش استان از وجودشان محروم شده است.

نقدی بر چگونگی انتخاب روسای هیات های ورزشی

نقد آیت الله محامی نماینده ولی فقیه در سیستان و بلوچستان به انتصاب مدیران ضعیف، فتح بابی تازه برای ورود اصحاب رسانه به حوزه های مختلف مدیریتی استان است. وقتی صدای منتقدین به بحران مدیریتی و سو مدیریت ها از سوی نمایندگان ارشد دولتی در استان شنیده نمی شود امام جمعه زاهدان یک فرصت مناسب است تا مطالبات مردمی را به اطلاع تصمیم گیران و تصمیم سازان کلان کشوری برساند. باید در پی سازوکاری باشیم تا مواردی که طرحش در فضای رسانه به حواشی و دردسر برای اهالی رسانه ختم می شود با مستندات به وی عرصه گردد.
از جمله موارد اختلافی میان ورزشکاران و مدیران ورزشی استان بر نحوه گزینش و انتخاب روسای هیات هاست. ریاست نماینده مجلس، شهردار زاهدان، مدیران ارشد استانداری و سایر ادارات دولتی بر هیات ها از جمله مواردی ست که منجر به تعطیلی برخی هیات ها شده است. روسای هیات ها از طریق یک ساز و کار و بر اساس آیین نامه ها انتخاب می شوند. این آیین نامه ها به افرادی مشخص در زاهدان و سایر شهرستان ها اجازه می دهد تا به نمایندگی از یک طیف مشخص ورزشی به کاندیداها رای دهند. در ظاهر همه چیز یک فرآیند قانونی دارد اما وقتی این رای گیری ها منجر به انتخاب کسانی می شود که نسبت به آن رشته هیچ شناختی ندارد و ورزشکاران آن حوزه وی را نه به رسمیت می شناسند و نه حاضر به همکاری با او هستند یعنی یک جای کار می لنگد و خطر از هم پاشیدگی هیات های ورزش افزایش می یابد.
وقتی جمعی قابل توجه از ورزشکاران و پیشکسوتان ورزش استان به نتیجه انتخابات نقد دارند یعنی به احتمال زیاد کسانی که حق رای دارند نمایندگان واقعی طیف های مختلف دخیل در ورزش نیستند و میبایست ساز و کار دیگری برای آن تعریف نمود تا نظرات ورزشکاران تامین شود.
نقد اصلی نگارنده به حضور مدیران استانی در کسوت ریاست هیات هاست. آخر چگونه ممکن است فردی که هیچ سبقه ورزشی در کارنامه خود ندارد در انتخابات شرکت می کند و رای می آورد ؟ این مهم باعث می شود تا احتمال رایزنی های پشت پرده قوت گیرد. ورزش در تمام دنیا از سیاست دوری می کند تا باعث آشتی میان ملت ها باشد و نه تفرقه. متاسفانه در استان سیستان و بلوچستان ورزش به سوی سیاسی شدن پیش می رود و گواه آن ریاست نمایندگان مجلس، شهردار زاهدان، معاونین و مدیران سازمان های تابعه شهرداری، مدیران کل استانداری، مدیر شیلات، مدیر فرودگاه ها و چهره های سرشناس غیر ورزشی بر هیات هاست. وقتی یک هیات موفق به توسعه ورزش می شود که رییس آن شناخت کافی و وقت وافی برای برنامه ریزی و نظارت بر عملکرد نمایندگان هیات در شهرهای مختلف استان و باشگاه های خصوصی دولتی داشته باشد. وقتی مردم حوزه انتخابیه به سهولت امکان دیدار با نماینده مجلس را ندارند چگونه آن نماینده می تواند وقت کافی برای رسیدگی به مشکلات ورزش را داشته باشد و ورزشکاران برای طرح دغدغه های خود با وی دیدار کنند. وقتی رسانه ها از گفتگوی اختصاصی با شهردار محرومند چگونه وی فرصت دارد تا به توسعه ورزش های بومی و محلی که در استان ریشه کهنی داشته، بپردازد. دغدغه های ناشی از مدیریت آنقدر زیاد است که همزمان نمی توانند به دو حوزه کاری مشغول باشند و نتیجه قابل اعتنایی رقم زنند.
از جمله وظایف یک نماینده مجلس اینست که فعالیت های ادارات مختلف استان از جمله حوزه ورزش را رصد کند و مشکلات را به مدیر مربوطه و استاندار گوشزد کند و در صورت عدم حصول نتیجه از وزیر مربوطه در صحن علنی مجلس توضیح بخواهد یا طرح استیضاح آنرا طرح نماید. وقتی یک نماینده مجلس در مقام رییس هیات ورزشی زیر مجموعه اداره کل ورزش و جوانان استان تعریف می شود چگونه می تواند از مدیر بالادست خود توضیح بخواهد؟ وقتی شهردار به عنوان مدیر ارشد شهری زیر مجموعه اداره کل ورزش و جوانان قرار دارد چگونه ممکن است در بحث مشارکت های ورزشی با هیات ها و حمایت و تجلیل از قهرمانان به صورت مستقل عمل کند.
مدال ارزشمندی که قهرمان بوکس استان بر اثر تلاش فردی خود به دست آورد نشان داد که وقتی یک هیات مورد توجه و حمایت قرار گیرد ورزشکار انگیزه مضاعفی برای موفقیت پیدا می کند. اختصاص باشگاه اختصاصی بانوان حجاب به ورزش بوکس(درستی و نادرستی آن مورد بحث این یادداشت نمی باشد) و توجه اداره ورزش و جوانان استان و رییس فدراسیون بوکس کشور به این رشته، منجر به یک مدال تاریخ ساز برای کشور و استان ما شد. حال اگر انتخابات و انتصابات فرمایشی هیات ها را کنار بگذاریم و با جدا کردن سیاست از ورزش ساز و کاری طراحی شود که هیات ها به اهلش سپرده شود و با یک حمایت همه جانبه ورزشکاران، مربیان و پیشکسوتان در راستای رسیدن به مدال های رنگین تلاش کنند تا چه میزان امکان اخذ مدال های متعدد فراهم می شود و ورزشکار به جای ورزش، تغییر حرفه نمی دهد تا به یک مطالبه گر ورزشی مبدل شوند. ورزش حرفه ای، یک سقف مشخص سنی دارد، با سو مدیریت ها نگذاریم سن حرفه ای ورزشکاران بالا رود. این استان به این سرمایه های جوان خود نیاز دارد و نباید نسبت به آینده ورزشی خود بی تفاوت شوند.
سلطانعلی عابدی