در نبود احزاب، نظام انتخاباتی ناکارآمد محلی شکل گرفته است که به جای نظارت بر عملکرد دولت با امتیاز گرفتن برای اطرافیان و همفکران خود درصدد قوی کردن بنیه مادی و پایگاه سنتی رای خود هستند تا دور بعد از گردونه رقابت باز نمانند.
در این میان دولت هم خرسند است که با امتیاز دهی به نمایندگان مجلس (و سایر نهادهای قدرت که یک مطالبه گر حق نام بردن از آنها را ندارد)، آنها را با خود همسو کرده تا به شنیدن چند خطابه نقادانه در هر دوره نمایندگی بسنده کنند. حساب آن چند نماینده آزاده که از هر فرصتی برای بیان نابسامانی ها بهره می برند از این معادله جداست.
در این میان به دلیل هزینه های سنگینی که به مطالبه گران و اهالی رسانه تحمیل می شود یا گوشه گیری کرده و یا در سیستم بیمار موجود حل می شوند.
از بین بردن تهدیدهایی که حریت مطالبه گران را به مخاطره می اندازد لازمه برون رفت از بن بست گفتگو اداری و سیاسی موجود است. ترس ناشی از برخوردهای قهری باعث شده مطالبه گری و نقد در حد نمایندگان مجلس و نمایندگان دولت در استان محدود بماند و سایر دستگاه های دخیل در قدرت و تاثیرگذار علیرغم کم کاری از نقد مصون بمانند. با ایجاد دستگاه های همسو، دیگر دولت در بسیاری از امور اختیارات لازم را ندارد و اقدام به انتصاباتی می کند که کارشناسانه نیست و بحران امروز استان محصول همان بی تدبیری هاست. هر چیزی که بماند می گندد و امروز مدیرانی سطوح میانی و تاثیرگذار استان را غصب کرده اند که علیرغم خسارت فراوان، حاضر به ترک کرسی ها نیستند. وقتی فردی بعد از سی و هشت سال خدمت برای مدیریت به ارگان دیگری می رود و به دلیل وصل بودن به یک نهاد قدرت، روزنامه نگار جرات نقد عملکرد وی را ندارد یعنی استان و کشور یک بازوی قدرتمند را از دست داده است.
مطالبه گران جنگجو نیستند بلکه دغدغه مندانی هستند که منافع کوتاه مدت خود خود را فدای بهبود اوضاع کرده اند. مادامی که مطالبه گر حق بگوید و مطالبه اش دردی دوا کند نباید هیچ خطری آزادگی او را تهدید کند ولو نقد به عملکرد نهادهای قضایی و امنیتی باشد.
