کارشناسان در مواجهه با این مسئله نسخه انتقال صنایع آب بَر به سواحل به منظور سهولت دسترسی به آب مورد نیاز را تجویز کردند تا منابع نحیف آب زیرزمینی فلات مرکزی ایران کمتر دستخوش برداشت قرار گیرد.
ایجاد صنایع بزرگ در قالب طرح توسعه سواحل مکران نیز در راستای این سیاست صورت گرفته است. بی تردید برای نقش آفرینی نیروهای بومی باید در کنار ایجاد صنایع سنگین بر روی توسعه درون زا نیز متمرکز شد.
طبیعی است که برای تامین نیروهای مورد نیاز صنایعی که به دلیل محدودیت‌های فلات مرکزی باید به سواحل دریای عمان (سواحل مکران) مستقر شود، باید از ظرفیت سرمایه انسانی بومی بهره برده شود و در صورت نیاز به سمت واردات نیروی انسانی روی آورده شود. این امر نیاز توسعه ایران است که شوربختانه دستاویز برخی گروهک های تروریستی شده تا برای موجه جلوه دادن اقدامات ضد امنیتی، شائبه تغییر ترکیب جمعیتی را مطرح کنند.
اگر روی کتابچه های گروه های تروریستی و تجزیه طلب و نقشه راه آن ها متمرکز شویم، تنها ابزار سرباز گیری و همراه کردن جامعه بلوچ با اقدامات ضد امنیتی شان، فقر و توسعه نیافتگی است که علل کارشناسی دارد.
توسعه منطقه جنوبشرق در بلند مدت و کاهش مشکلات منطقه در کوتاه مدت از طریق انجام مسئولیت اجتماعی صنایع مستقر، ابزار گروه های تروریستی و تجزیه طلب افراطی را از آن ها سلب می کند و ضریب تاثیر گذاری آن ها را کاهش می دهد، به همین دلیل به سمت ایحاد شائبه و نگرانی در میان جامعه می روند تا موانع اجتماعی و رویکردهای قومی باعث توقف طرح های توسعه ای شود.
دولت کنونی نیز در قبال اقدامات رسانه ای گروه های تروریستی و تجزیه طلب منفعل بوده به همین دلیل میزان تلفات میدانی قابل توجه است. دکترین سیاسی، اقتصادی و امنیتی باید تا کنون برای رفع شائبه ها و نگرانی های مطرح شده نشست های متعددی میان متولیان طرح توسعه سواحل مکران با نخبگان و سایر لایه های اجتماعی بلوچ برگزار می کردند و اگر نگرانی ها و انتقادات منطقی و کارشناسی بود در خروجی تصمیم گیری ها لحاظ می شد.
تقابل دو قدرت اقتصادی(چین و هند) و رقابت دو بندر (چابهار و گوادر) باعث شده که سایر بازیگران منطقه و ایادی آن ها نیز در نا امن کردن منطقه نقش آفرینی کنند.
