تصویری تلخ از سرزمین سیستان، جایی که باد با خاک رقص می‌کند و هر درختی گنجی است گرانبها. در آن سرزمین که آفتاب تیزتر می‌تابد و آب کمیاب‌تر از گوهر است، درختی را به آتش کشیدند. شعله‌های سرخ بر تنه‌ای که سال‌ها طول کشید تا بالیده شود، رقصیدند. اما به فضل الهی و با حضور به‌موقع یاران خیراندیش از پایگاه خبری دیار عیار، این آتش خاموش شد و درختی از مرگ حتمی رهایی یافت.
ای کاش می‌دانستیم که آن‌که درختی را می‌سوزاند، چه چیزی را نابود می‌کند:
– یک کارخانه اکسیژن که شب و روز برای ما کار می‌کند
– خانه‌ای برای پرندگان و بسیاری از جانداران
– سپری در برابر طوفان‌های خاک و گرمای سوزان
– میراثی که باید برای فرزندان آینده باقی بماند
– سال‌ها صبر و انتظار طبیعت برای رشد یک موجود زنده
در سرزمین‌هایی چون سیستان که خشکی و کم‌آبی دامن هر گوشه را گرفته، هر درخت همچون معجزه‌ای است که باید از آن پاسداری کرد، نه آن‌که با دست‌های بی‌پروا به خاکستر بدل شود.
فرزندان سیستان، بدانید که:
درخت کاشتن عبادتی است که ثوابش تا ابد جاری می‌ماند. هر بار که پرنده‌ای بر شاخه‌هایش آشیانه سازد، هر بار که رهگذری در سایه‌اش بنشیند، هر بار که میوه‌ای از آن چیده شود، برای کسی که آن را کاشته پاداشی نهاده می‌شود.
درخت سوزاندن اما نابودی امید است، ویرانی آینده‌ای که باید برای نسل‌های بعد می‌ساختیم. کسی که درختی را می‌سوزاند، گویی از نَفَس همه ما می‌کاهد.
به فرزندانتان بیاموزید که:
– درخت را همچون دوستی وفادار بشناسند
– از هر نهالی چون فرزندی پاسداری کنند
– با دیدن آتشی که به سوی درختی می‌رود، بی‌درنگ بشتابند
– درخت کاشتن را عادتی روزمره کنند، نه کاری استثنایی
در سرزمینی که آب کم است و آفتاب بی‌رحم، هر درخت معجزه‌ای است که باید قدرش را دانست.
بگذارید این پیام را به دل بسپاریم و به دیگران برسانیم: درخت، مایه حیات است. حفاظت از آن، حفاظت از خودمان و آیندگان است.
سپاس از همه کسانی که همچون یاران دیار عیار، نگهبان درختان و طبیعت‌اند.
