بحران آبی و وضعیت نامناسب سیستان، یکی از بزرگترین چالشهای محیط زیست در ایران است. با این وجود، به نظر می رسد سازمان های مردم نهاد در حل بحران محیط زیستی سیستان به صورت فعال نقش ندارند. کمرنگ بودن مداخله نهادهای مدنی در این حوزه، موجب شده است که دولت به تنهایی در مدیریت و حل این بحران موفق نباشد.
از سوی دیگر مداخلات فردی در امور اجتماعی در بهترین حالت با تاثیری گذاری کم مواجه است، و ممکن است با خطراتی همچون خطر ایجاد تنش در بین جامعه و دولت، خطر انحراف از رفتارهای قانونی، عدم حمایت های کافی قانونی و ایجاد تبعات فردی برای معترضان و منتقدان مواجه باشد، اما آنچه در وضعیت مطالبه گری سیستان مشهود است، سازمان های مردم نهاد به دلایل مختلف هنوز نقش موثری در حل این بحران ابفا نکرده اند و آنچه تا کنون صورت گرفته است بیشتر حاصل دغدغه افراد و اشخاص بوده است. حاکمیت استان اگر در حل این گونه مسائل ناتوان است بر حفظ قدرت در بخش دولتی اصرار و پافشاری نکند و اجازه دهد تا با توانمند سازی و توسعه کمی و کیفی نهاد های مدنی مانند سازمان های مردم نهاد شرایط اجتماعی بهبود یابد.
مداخله نهادهای مدنی در قالب سازمان های مردم نهاد می تواند افراد را تشویق کند تا به صورت صلح آمیز به حل مسائل بپردازند و مشکلات را به صورت دموکراتیک و با توجه به نظرات و اندیشهها ی مختلف حل کنند . علاوه بر این مداخله مدنی می تواند به حفظ حقوق و عدالت کمک کند، به خصوص در برابر سوءاستفاده های احتمالی اشخاص ثالث از این گونه بحران ها.
نهادهای مدنی به عنوان یکی از اعضای مهم جامعه، می توانند نقش مهمی در پیشگیری از بحرانهای محیط زیستی ایفا کنند. سمن ها با مطالبه گری حقوقی و تخصصی، همراه سازی نهاد های متولی و یا نظارت بر عملکرد آن ها، افزایش آگاهی عمومی، ترویج رفتارهای زیست محیطی صحیح، نظارت بر فعالیتهای صنعتی و تولیدی، ارائه پیشنهادات و راهکارهایی برای بهبود وضعیت محیط زیست و همچنین شناسایی و گزارش کردن تخلفات زیست محیطی به مسئولان مربوطه، در پیشگیری از بحرانهای محیط زیستی، جلوگیری از آسیب های موجود و بهبود شرایط منطقه سیستان نقش موثر خود را ایفا کنند.
جعفر خسروی – فعال اجتماعی و مشاور مدیرکل ورزش و جوانان در امور سازمان های مردم نهاد








