جامعه ورزش استان روزهای بدی را پشت سر گذاشته است. خسته، کوفته و امیدوار به آرامش. اکنون توقع می رود مدیریت جدید با منطق و خویشتن داری، برای ورزشکاران یک پدر معنوی باشد. برای بلوچ و سیستانی، شیعه و سنی و سایر اقوامی که ساکن استان هستند و حق و آب و گل نسبت به آن دارند.
حداقل حق فرزندان این سرزمین اینست تا در سطح یک کشوری و جهانی بدرخشند و این امر محقق نمی شود مگر در یک فضای آرام، یکدل و کارشناسی شده.
بی تردید در ادوار گذشته اداره ورزش و جوانان دو قطبی شده و کینه توزی ها جای توسعه ورزش را گرفته است. از هر قوم و قبیله ، مذهب یا جناحی باشیم زمان آن رسیده تا در کنار هم به یک هدف واحد بیندیشیم. اصلاح ساختارهای معیوب. قطع دست سیاسیون، تجار و غیر ورزشی ها از هیات ها، انتصاب مدیران شایسته و کارآمد، حذف مدیرانی که ناکارآمدی شان را اثبات کرده اند، دعوت از ورزشکارانی که خانه نشین شده اند، ایجاد وحدت و همدلی، دوری از باند بازی و جلوگیری از هر گونه اختلافی که باعث کدورت هر چه بیشتر و فاصله میان ورزشکاران می شود.
اصلاح سیستم ناکارآمد، پروژه های نیمه تمام و احیای ورزش هایی که تعطیل شده اند آن‌قدر نیاز به زمان و انرژی دارد که دیگر جایی برای اختلافات بیشتر باقی نمی ماند. برای آن‌که این تغییر مدیریتی اتفاق افتد خیلی ها هزینه دادند. نباید گذاشت زحمات و خون دلهای آنان بی ارزش و بی نتیجه شود.
