در گاهشمار ایران باستان، روزهای سال سی روز بوده و چنانچه تعداد روزها را در ۱۲ که تعداد ماه های یک سال است ضرب کنیم، عدد ۳۶۰ به دست می آید و از آنجا که سال ۳۶۵ روز است، پنج روز باقیمانده در آخر هر سال را پنجه ی دزدیده یا خمسه ی مسرقه می گفتند.
در این پنج روز آخر سال، طبق باور پیشینیان، فروهر نیاکان شان به زمین می آمده است، به همین دلیل در این چهار شب و پنج روز پایانی سال، روی پشت بامهای خود آتش می افروختند تا فروهر نیاکان شان راحت راه خود را پیدا کنند، به همین سبب، هر ساله در پنج روز و چهار شب پایانی سال، جشن و سور برپا می کردند، پس واژه ی چهار شبه سوری درست است نه چهارشنبه سوری…
البته نیک می دانیم که تقریباً، تمامی آیین ها، در طول زمان دچار تغییرات و دگرگونی هایی شده اند، که چهارشنبه سوری یا همان چهار شبه سوری نیز، نمی تواند ازین قاعده مستثنی باشد.
بنابراین امروزه در باور عامه ی مردم همان چهارشنبه سوری است که یادگار نیاکان نیک اندیش مان است و حفظ آن بر ما واجب است.
