اگر پیشینه کلمه وفاق را بررسی نمایم پیمان وستفالی در سال ۱۶۴۸ در بین کشورهای اروپایی وسپس انقلاب سال ۱۷۸۹ فرانسه و در کشور خودمان انقلاب ۱۳۵۷ و هشت سال دفاع مقدس را می‌توان تجلی این ادراک بیان نمود، لذا در این دوران که احزاب در ایران در حالت رشد بوده و به میمنت عصر رسانه وفضای مجازی اطلاع رسانی ودست یابی به منابع خبرسریعترین حالت خود رادارد وسطح اگاهی احاد جامعه ارتقا ومطالبه گری اجتماعی رونق پیدا کرده گروهای z جوان در شبکه های اجتماعی فعالیت می نمایند وسیستم های جدید ففناوری واستارا اپ های نقش مهمی را در اجتماع بازی می نمایند باید به وفاق ملی از نظر علمی وعملی نگاه نو کرد
در همین راستادر این نوشتار به این سؤال پاسخ خواهیم داد که وفاق ملی چیست وراه‌دست یافتن به آن چگونه است.
نظریه‌پردازانی همچون رابینسون، تفاهم نخبگان سیاسی و بلوک‌های قدرت در بالادست را عامل اصلی حفظ امنیت در جامعه و در پی آن توسعه و افزایش رفاه عمومی می‌دانند. این نظریه‌پردازان بر این اصل اتکا دارند که تفاهم در بالادست و نبود مقابله جدی میان بلوک‌های قدرت، امکان باز شدن دسترسی تمام آحاد جامعه به منابع کشور را فراهم می‌کند. این مبنای نظری به صورت خلاصه خود را در گزاره وفاق ملی یعنی دست برداشتن از اختلافات نخبگان سیاسی نشان می‌دهد. اما باید توجه کرد که مفاهمه و همکاری نخبگان سیاسی و بلوک‌های قدرت، شرط کافی دست‌یابی به وفاق ملی نیست بلکه آحاد جامعه باید ملموسان این موضوع را درک نموده و به این موضوع نظر مناسب داشته باشند ودر تعریفی دیگر همدلی وهمبستگی گسترده میان اعضای یک جامعه بر پایه ارزش ها، باورها و منافع مشترک را می توان نشانه وفاق در یک جامعه دانست. بنا براین به این موضوع باید توجه داشت که وفاق ملی دارای سه ضلع همبستگی بین مردم ، بین نظام سیاسی و احزاب و بین نظام‌های سیاسی ومردم می باشد به همین جهت به این نکته باید اشاره کرد وفاق ملی همان‌طور که مقام رهبری اشاره کردند حتماً وصددرصد در یک راستا بودن نیست؛ بلکه رسیدن به وفاق در سایه توجه به مشترکات و وحدت ملی و توجه به اصول مشترک ملی است
لذا برای رسیدن به اهداف وفاق که همانا رفاه عمومی، استقلال وعزت ملی در سایه اسلام، امید ، عزم ملی و استفاده از ظرفیت‌های کشور است. باید از گروه گرای، قوم گرایی، قبیله گرایی، خط محوری، باند باند بازی، دوست پروری، حامی پروری پرهیز کردودر یک کلام دوران افراطی گرایی ورادیکالیسم را پایان دادوبر اساس مردم سالاری دینی، عقلانیت اعتدال خرد جمعی وتوجه به منافع ملی وشایسته سالاری کشور را مدیریت کرد.
