قبل و بعد آغاز پروژه تامین آب اضطراری از دشت حرمک، برخی کارشناسان نسبت به غیر کارشناسی بودن طرح و معایب طرح هشدار دادند. منتقدان طرح معتقدند که ضرورت تامین آب شرب منجر به دست اندازی بی ضابطه به منابع زیرزمینی آب شده، به گونه ای که نظارت و حفاظت آب منطقه ای از منابع آب را تحت الشعاع قرار داده و در عمل دیدگاه تخصصی حفاظت منابع آب متاثر از طرح های آب و فاضلاب در تامین آب شرب شده است.
حدود سه سال قبل برای افزایش تولید آب زاهدان، چاه های حرمک حفاری و وارد مدار شد. شوری بالای آب این چاه ها با اختلاط با آب انتقالی از چاه نیمه ها کمتر شد و برای تامین اب شرب قابل توجیه بود و از طرفی باعث رفع کمبود آب شهر زاهدان بود. به ادعای کارشناسان مطلع از روند اجرای طرح، در کمتر از یکسال چاه های بالا دست خشک شد و نشان داد هزینه برای طرح های بدون مطالعه، حیف و میل بیت المال است و نتیجه مطلوبی در پی نخواهد داشت.
با توجه به بارندگی‌های کم در منطقه حرمک و ناترازی میزان تجدید پذیری و برداشت، نگرانی ها قابل تامل است و به راحتی نمی‌توان از آن چشم پوشی کرد. استفاده بی رویه از این ذخایر آبی که در یک پروسه طولانی به این میزان ذخیره رسیده، طی چند سال به سطح غیر قابل برداشت خواهد رسید و بالطبع منابع جزو منابع ناپایدار محسوب می‌شود. بنابراین هزینه چندین هزار میلیاردی برای طرح موقت با تبعات غیرقابل جبران برای منابع آب، غیر کارشناسی و نامعقول و مصداق حیف و میل بیت المال است.
با توجه به برداشت قابل توجه از آبخوان حرمک با وجود بارندگی اندک، این آبخوان در چه وضعیتی قرار دارد؟ چرا نتیجه محاسبه بیلان و تعیین تغییرات حجم آب آبخوان برای جلوگیری از آسیب های احتمالی به آبخوان در اختیار کارشناسان و رسانه های مستقل قرار نمی‌گیرد؟
ممکن است باز هم شاهد آسیب های زیست محیطی به بهانه تامین آب شرب باشیم؟
شرکت های آبی و مشاوران استاندار چه برنامه ای برای جلوگیری از برداشت بی رویه و جلوگیری از بین رفتن آبخوان دارند؟ موضوع انتقال آب از آبخوان تهلاب به زاهدان چه زمانی عملیاتی خواهد شد؟
اقدامات غیر کارشناسانه دولت های مختلف در قبال پیش بینی و تامین نیازهای آبی حوزه سیستان و زاهدان، منطقه را به سوی بحران آبی سوق داده و با احداث بند انحرافی کمال خان و روی کار آمدن طالبان و عدم تعامل در دادن حقابه، مدیران آبی استان و کشوری غافلگیر شده اند، اما این غافلگیری نباید به تصمیمات عجولانه، غیر کارشناسی و یا برداشت بی رویه از منابع آب زیرزمینی منجر شود. بالطبع مدیران آبی با اجرای طرح های موقت درصدد زمان خریدن هستند، اما با تعامل کارشناسان بومی می‌توان از حیف و میل منابع دولتی و منابع آبی استان جلوگیری به عمل آورد.
