خلف وعده دولت مبنی بر عدم واریز سود طرح رزاق در سیستان، موجب بی اعتمادی مردم می شود 
خلف وعده دولت مبنی بر عدم واریز سود طرح رزاق در سیستان، موجب بی اعتمادی مردم می شود 
مرداد و شهریور سال ۱۴۰۱ با حضور وزیر کشور در منطقه سیستان، اجرای طرح رزاق جدی شد و برای کاهش تبعات خشکسالی سیستان حاصل از سدسازی های افغانستان، مقرر شد تا به مرزنشینان سیستان که بیش از پنج سال در منطقه سکونت داشته و درآمدی ندارند از عایدی سوخت منتفع شوند، اما با گذشت حدود ۱۰ ماه از آغاز طرح، سود حاصله به حساب مشمولان طرح واریز نشده و شاهد آن هستیم که سود عاید از این طرح در قالب تسهیلات برای اشتغال زایی در اختیار قرارگاه غدیر و سایر موسسات قرار گرفته است.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی دیار عیار، در زمان آغاز طرح رزاق در سیستان، مسوولان دولتی و نمایندگان نیز بر واریز سود حاصله به حساب مرزنشینان تاکید کردند و مقرر شد که مشابه طرح رزاق در سراوان، بدون دخالت مستقیم دولت اجرا شود که دارندگان کارت، سهمیه سوخت خود را در اختیار فرد یا افرادی مشخص قرار دهند تا در مکان تعیین شده در مرز، به فروش رسانده و سود هر فرد، به حساب آن‌ها واریز شود، اما در فضای رسانه‌ای مطرح شده که اصلا طرح رزاق در سیستان اجرا نشده و در واقع طرح “جمع آوری سوخت مازاد بر مصرف حوزه سیستان” نام دارد و طبق بخشنامه به هیچ عنوان قرار نیست که سود حاصله به حساب مرزنشینان سیستان واریز شود!

همانطور که مستحضرید در زمان آغاز طرح، جزئیات آن برای مردم به گونه ای دیگر تبیین شده و تغییر ماهیت طرح باعث بی اعتمادی مردم به دولت و نظام می شود. اگر تصمیم بر آن شده که سود حاصله به حساب مرزنشینان واریز نشود، در وهله اول باید نظر کلیه مشمولان تحصیل می شد و در نهایت برای تنویر افکار عمومی برای مردم شریف سیستان تشریح می گردید. مسئله ای که در خصوص طرح رزاق در حوزه سیستان رخ داده، مصداق بارز فریب مردم است و با شعار مردمی بودن دولت سیزدهم در تضاد آشکار است.

در گذشته موسسات قرض الحسنه، بانک ها و دستگاه های اجرایی متولی امر اشتغال، برای اشتغال زایی، اقدام به واگذاری تسهیلات به مردم کرده، اما برخی از این مبالغ به جای اشتغال زایی، صرف موارد دیگری غیر از اشتغال زایی شده است. تکرار راه رفته، با چه تدبیری در حال انجام است؟

تکلیف ساکنان نیازمند امکانات اولیه زندگی که به واسطه خشکسالی تصنعی و ضعف دیپلماسی در ادوار مختلف، شغل و معیشت شان را از دست داده اند، چه می شود؟ مگر هدف از اجرای طرح رزاق، جلوگیری از مهاجرت و حفظ مردم در دارالولایه سیستان نبود؟ پس تکلیف نیازمندان مرزنشینی که نمیتوانند از ظرفیت مرز برای کسب معاش خود بهره مند شوند و تنها محل درآمدشان مبالغ یارانه ماهیانه است، چه می شود؟ گویا دفتر امور اجتماعی استانداری و فرمانداری شهرستان های سیستان، درک درستی از میزان سو تغذیه، فقر و نحوه زیست خانواده هایی که روزانه برای دریافت چند قرص نان نسیه آن هم در بدترین شرایط آب و هوایی، مسافت طولانی را می پیمایند، ندارد که شاهد چنین تصمیمات نابخردانه هستیم.

بی تردید ایجاد اشتغال پایدار و صنایع کوچک و بزرگ مقیاس، امر مهمی در فرایند توسعه محسوب می‌شود، اما واگذاری تسهیلات اشتغال، مسیر درستی برای تحقق این مهم نیست و از طرفی فراموش کردن خانواده های فقیر در شان دولتمردان نظام جمهوری اسلامی نیست. انتظار می رود با اهتمام‌ حضرتعالی، ساز و کار طرح رزاق با آن چیزی که وعده آن به مردم شریف و مظلوم سیستان داده شد، یکسان شود.