سیستان نه صدا دارد و نه بزرگتر
ماجرای طرح رزاق یا فروش سوخت مازاد بر نیاز جایگاه ها یا هر اسمی دیگری که بر آن گذاشته اند، تکرار قصه های تلخ گذشته است. بودجه ها و برنامه هایی که برای سیستان تعریف می شود، اما کمکی به تسهیل زندگی و رفاه ساکنانش نکرده و به رنجی بزرگتر بدل می شود.
آیا دو نماینده سیستان با دولت معامله کردند؟|سوخت را سازمان همیاری شهرداری ها با نظارت ارتش می فروشد| قرارگاه غدیر برای پول تصمیم می گیرد
طرح رزاق که دیگر نامش هم طرح رزاق نیست و به طرح فروش سوخت مازاد بر نیاز حوزه شمال استان تغییر نام داده، یک نمونه بارز از سازش دولت و نمایندگان حوزه سیستان است. اگر چه توقع می رفت سایر نمایندگان استان در قبال این موضوع سکوت نکنند و از حق مردم سیستان و وعده هایی که به آنها داده شده، دادخواهی کنند.
آنچه افغانستان با سیستان کرده است به مثابه یک جنایت جنگی ست| در شرایط بحران کنونی سیستان، می طلبد همه دستگاه های دولتی برای کمک، بسیج شوند
آن چه افغانستان با سیستان کرده است به مثابه یک جنایت جنگی ست. انسان ها کاشانه خود را رها کرده و به امید زنده ماندن به سایر مناطق مهاجرت می کنند. بیمارستان پر شده از بیماران تنفسی. اگر هم این وسط کشته ای داده شده(که حتما داده شده) به دلیل عدم آمار گیری ما از آن بی اطلاع هستیم.
طرح رزاق در سیستان از وعده تا عمل| پروژه فریب مردم توسط نمایندگان یا دولت؟
با توجه به اینکه در بدو اجرای طرح در شمال استان، به مردم به عنوان ذینفعان طرح، وعده واریز وجه داده شده و اکنون هدف طرح به دادن تسهیلات و ایجاد زیرساخت ها تغییر کرده، آیا نباید مدیران دولتی که داعیه مردمی بودن دارند، آنرا بی کم و کاست به مردم اطلاع رسانی و نظر مثبت آنها را در این باره تامین می کردند؟